چه اجبارِ خنده داری ست ؛
وقتی از تنهاییِ بی انتهایت بیرونش کنی
مبادا تنهاییت واگیر دار باشد و محبوبت گرفتار شود
ولی باز هم از تو میخواهد که بماند ...
که کنارش بمانی ...
بعد یه روز ، یه جایی
میفهمی که رفته ست
و تو هیچوقت باور نخواهی کرد رفتنش را
نبودنش را
هیچ چیز را جز خودش و حرفایش باور نمیکنی
و اینگونه زندگیت را به آتش میکشی . . .